Feliz año nuevo!

Op ons oudjaarsfeestje mochten natuurlijk de oliebollen niet ontbreken!

El concerto

Gisterenavond waren met een groep vrienden naar het openluchtconcert van Los Sabadenos. Geweldig was het! De groep is 40 jaar geleden opgericht door een destijds 30-jarige man en bestaat uit zo'n 40 kerels. Prachtige stemmen, mooie muziek en dat alles gewoon omdat ze het leuk vinden! En wij ook.

Het Kerstdiner met de quiltclub!

Heel gezellig was het Kerstdiner met de quiltclub. Alle dames bij elkaar, zo'n 20 in totaal! Een gekwebbel en gerebbel van jewelste en dat allemaal in het Spaans. Maar ik heb mijn "mannetje gestaan"en heb veel plezier gehad. We hebben gelachen, gegeten, veel gegeten, gedronken, niet te dol want de Spaanse dames zijn keurig, cadeautjes uitgepakt en Spaanse Kerstliederen gezongen. Geweldig vond ik het. Het diner vond plaats in het buitenhuis van Antonia. Antonia is een jaar of 80 en heeft het huis - een familiehuis - van haar vader geerfd, die het weer van zijn vader had geerfd enzovoorts. Een eeuwenoud, authentiek Tenerifiaans huis. Prachtig!! Ik zou er zo willen wonen. Geen ramen maar houten luiken, geen verwarming maar koolkachels die de wanden verwarmen, overal hout en een prachtig uitzicht over de vallei. Wat wil je nog meer. Om van te smullen. Zo hoort het eigenlijk hier op Tenerife!

Helena (uit te spreken als Elena) en Sylvia (uit te spreken als Zzilvia) zitten bij mij op de zaterdaggroep. We hebben altijd veel plezier met elkaar. Zij gingen op hun tenen staan en ik zakte enigszins door mijn knieen zodat we alledrie ongeveer even groot leken.....

De Parlevlietjes

Op 30 september 1953 trouwden mijn ouders. Vijf dagen voor hen, op 25 september 1953 trouwden Dick en Annie Parlevliet. Elk net getrouwd stel deed zijn intrede in hun splinternieuwe pas gekochte huis aan de Buitensluisstraat te Katwijk aan Zee. Naast elkaar! En zo startte hun levens als buren en vrienden. Mijn ouders kregen vier meisjes en één jongen. De Parlevlietjes kregen, min of meer tegelijkertijd, vier jongens en één meisje. Jaren hebben ze naast elkaar gewoond. Altijd hebben ze contact gehouden. En wat denk je? Hebbende Parlevlietjes al sinds begin 1980 een huis op Tenerife, alwaar zij zo'n vijf tot zes keer per jaar verblijven. Gisteren waren ze bij ons op bezoek. In blakende gezondheid. Hij 86, zij bijna 86. Zonder medicijnen riep mevrouw Parlevliet trots, en genietend van alles wat het leven brengt. Leuk om oude herinneringen op te halen en de verhalen te horen van vroeger, over mijn ouders en hoe ze met elkaar omgingen. Ook de verhalen over hoe Dick Parlevliet een van de grootste twee rederijen van de wereld, te weten Parlevliet & Van der Plas heeft opgericht. Toen hij met Annie naast mijn ouders kwam wonen was hij nét voor zichzelf begonnen, samen met zijn vriend en compagnon Jan van der Plas. Inmiddels hebben de zonen Parlevliet en Van der Plas het bedrijf overgenomen en telt het bedrijf bijna tweeduizend medewerkers. "Oude Dick" gaat nog dagelijks even naar kantoor...... om de boel van de zijlijn toch nog even in de gaten te houden, om zijn krantje te lezen en zijn kop koffie te drinken. Hij heeft er zelfs een eigen kamer! Wat wil je nog meer. Hij straalde trots. En zijn vrouw vertrouwde mij met een stralende glimlach toe "dat ruimt smorgens lekker even op" .............

Robert is er!

Onze vriend Robert komt zo'n twee tot drie maal per jaar bij ons logeren. Heel gezellig. Lekker bijkletsen, veel wijn drinken en natuurlijk heerlijk eten. Maar niet alleen dat! Hij kijkt meteen even onze computers na want daar is hij retegoed in én hij installeert onze nieuwe super-HD-die-alles-kan-TV. Alles..... zodra Robert is geweest!

SNOEPGOED

Normaal gesproken heeft een man, als hij reist een koffer bij zich. Een koffer of koffertje met overhemden, broeken, sokken, scheergerei en al wat een man zoal gebruikt. Andre niet. Andre heeft immers zijn kleding in Nederland én in Spanje en zou zonder koffer kunnen reizen als hij naar Nederland gaat. Maar toch neemt hij altijd een koffer mee. Op de luchthaven werd hij aangehouden. De beveiliging vond de inhoud van de koffer toch wel wat opvallend en wilde een nader onderzoek........ de koffer zat namelijk vol met Kerststollen, boterletters, stukken gevuld speculaas, marsepein, pepernoten, chocoladeletters.......
Allemaal echt, niets om een bom van te maken. De beveiliging moest er hard om lachen. Dit hadden ze nog nooit gezien! Geen sok te bekennen!

Regalo amigo secreto

Oftewel: een surprise.
Volgende week ga ik met een groep Spaanse vrouwen, een stuk of 20,  allen van quiltles, bij een van hen eten. Een deel van de dames bereidt het eten voor. De taken zijn verdeeld. We moesten allemaal een lootje trekken (amigo secreto) en de opdracht daarbij is om zelf iets te maken, dus niet om iets te kopen! Dat heb ik weer. Jeetje mina wat een gedoe. Ik vind het heel gezellig om met een groep Spaanse vrouwen te eten en te lachen maar om nou lootjes te gaan trekken.... en dan tot overmaat van ramp je cadeau ook nog zelf te moeten maken. Maar goed. De dames hier zijn dol op zgn. tablerunners - overgewaaid uit Amerika. Dat zijn van die matjes die men op tafel legt. Ik wilde zeggen :"Die je op tafel legt" maar ik neem aan dat niemand van de lezers van mijn blog zo'n ding wenst te hebben, laat staat zo'n ding op een tafel legt.
Maar goed, je moet je altijd in de ontvanger van je cadeau verplaatsen, bedenken wat die het leukst vindt en waar hij of zij (in dit geval een zij) het meest van houdt. Ook al vind je het zelf niks. Dit is het resultaat:

Toch redelijk aardig om Kerst meer te vieren he?
Heb ik dat ding klaar, houd ik het (om God mag weten wat voor reden) tegen het licht en zie ik iets geks...... een scheurtje in de stof aan de achterkant. Je kunt je voorstellen hoe ik mij voelde.....
Mijn man Andre was net thuis en zag mijn schrik, schrok van mijn gil en kwam met een briljante oplossing: "Gewoon een paar van die sterren op de achterkant naaien Ans" riep hij enthousiast. "gewoon over dat gat heen, dat ziet niemand".

Dus...

 

Al met al een goede en acceptabele oplossing zou je denken. Maar dan ken je mij niet..... ik vond het al niks en nu vind ik het helemaal niks. Gepruts in de marge, een gat verbloemen terwijl je het ding cadeau wilt geven. dat kan toch niet? Ik zou zelf niet dood gevonden willen worden met zo'n Kerstmis-table-runner-ding in huis. Kortom: Er moet iets anders komen. Iets moois, iets leuks, iets wat ik met een glimlach in de pakjesmand tussen de andere pakjes kan leggen...... ik heb nog een week!